آرزوهاي استاندارد

يكي از ملاكهاي تشخيص ميزان بدبختي آدم ها سطح آرزوهاست. هر چه مردم يك كشور از نظر مالي بيشتر در تنگنا باشند، آرزوهايشان كلي تر و شبيه تر ميشود. در ايران تقريباً براي هر سني ميتوانيم آرزوهاي استانداردي پيدا كنيم. مثلاً يك پسر ايراني، درصد زيادي از آرزوهاي شانزده سالگيش خلاصه ميشود در داشتن گواهينامه و موبايل، هجده سالگي، رفتن به دانشگاه و نرفتن به سربازي، بيست سالگي، داشتن درآمد و ماشين، بيست و پنج سالگي، داشتن خانه و ماشين بهتر، سي سالگي داشتن خانه بهتر و ماشين باز هم بهتر، و اين بهتر و بهتر در يك دور باطل تا آخر عمر تكرار ميشود، خانه بهتر، ويلاي بزرگتر، شغل پر درآمدتر، محله اعيان نشين تر، ماشين لوكس تر، اما سطح آرزوها يكيست

يكي از دلايل زيبايي دنياي كودكان، تنوع آرزوهايشان است. براي يك كودك خوردن بستي در پارك پشت خانه ميتواند آرزوي بزرگي باشد

اگر فرصتي دست داد و پايتان به خاك كفار رسيد، حتماً با آدمهاي مختلف در مورد آرزوهايشان صحبت كنيد، تعجب خواهيد كرد از شنيدن آرزوهاي بسيار دقيق و به شدت شخصي

مثلاً آرزوي يكي اين است كه در يك نمايشگاه اتومبيل در قسمت معرفي قابليتهاي رانندگي ماشينها استخدام شود، يا يكي ديگر آرزويش كار كردن در يك كارگاه توليد قاب عكس است، يكي ميخواهد به جايي برسد كه بتواند از بيش از يك درصد خبرهاي مهم هر سال گزارش تهيه كند، ديگري ميخواهد بتواند در هر سال به بيش از پنج نفر نوازندگي گيتار بياموزد، و يكي ميخواهد وبلاگش روزي پنجاه هزار بازديد داشته باشد. و كمتر كسي آرزويش داشتن ماشين پورشه قرمز، يا رولزرويس مشكي كروكي، يا قصر چند طبقه، يا گردن بند يك ميليون دلاري يا زمين تنيس اختصاصي است

اين كه اينها چنين آرزوهاي شخصي و دقيقي دارند به اين علت است كه خريد ماشين، يا خانه يا خيلي چيزهاي ديگر آنقدر برايشان عادي و سهل الوصول است كه واقعاً احمقانه است اگر كسي فكرش درگير اين چيزها باشد، ولي اين تنها دليل نيست، كه ما ثروتمندانمان نيز آرزوهايي مهمتر از آرزوهاي من و شما ندارند. براي ما ايرانيان عقده اي و نديده، خريد يك ماشين جديد، يا رفتن به يك محله بهتر آنچنان فخرفروشانه و مايه مباهات است كه تا دم گور نيز به ماشين بهتر و خانه بزرگتر فكر ميكنيم