روز زن، تبريك يا تسليت!؟

كاري به كشورهاي ديگر ندارم ولي در سرزمين سراسر شعر و شعور خودمان روز زن شما را به ياد چه چيزي مي اندازد؟ وقتي ميگوييم روز كودك، كودكي و شادي و بازي را به ياد ميآوريم ولي با گفتن روز زن بايد به ياد چه چيزي بيفتيم؟ فداكاري و ايثار و مهر مادري؟ يا قتل و زور و تجاوز و فحش و ناسزا؟ در اين جهنم روي زمين چند زن را ميشناسيد كه آنطور كه مايلند زندگي ميكنند؟ زنان سرزمين من تا قبل از ازدواج اسير خانه پدري و افكار پدرند، پس از ازدواج نيز اسير خانه شوهر و كردار شوهر. زن در اين جهنم اسلامي موجودي است زيادي كه همواره موجب لرزاندن پايه هاي غيرت پدر و برادر و شوهر (و شايد ساير مردان غيور فاميل!) ميشود كه مبادا مويش را چشم غريبه اي و صدايش را گوش غريبه اي ببيند و بشنود. موجودي زايد و دردسرساز كه هميشه بايد طوق نظارت مرد بر گردنش باشد كه مبادا بي اذن مرد لبخندي بزند يا ثانيه اي شاد باشد. بدخلقي و خشم و نفرت از افتخارات مرد ايراني است كه مبادا دوستان چون خودش به زن ذليلي متهمش كنند. هر چه بداخلاقتر، مردتر. در اين كشور شيطان نشين هر روز مليونها زن مجبورند نگاههاي نفرت آلود و خشمناك مردانشان را تحمل كنند. هر شب مليونها زن عاجز و ناچار تن به تجاوز شوهر ناخواسته و نابلدي ميدهند كه سكس را در دقيقه اي تقلا خلاصه ميكند. بسياري از زنان نازنين اين سرزمين حتي يكبار هم اورگاسم را تجربه نكرده اند (چيزي كه تصورش هم براي مردان دردناك است). زندگي زنان رنجديده اين خاك پرگهر از هر قشري و سني و مرامي و مسلكي كه باشند خلاصه ميشود به چشمهاي هيز و شهوت زده غريبه ها و نگاه هاي شكاك و منفور آشنايان. عقيده ها و عقده هاي هزاران ساله را دور بريزيد. زنان برده نيستند. حق اعتراض دارند. حق دارند اگر خسته اند بدخلقي كنند، حق دارند اگر ناراحتند، انتظار نوازش داشته باشند. حق دارند اگر بي حوصله اند، به جاي آشپزي و رفت و روب، ساعتي بياسايند. حق دارند شاد باشند، بگويند، بخندند، بگريند. براي من نه تولد فرح روز زن است و نه ولادت فاطمه و نه هشتم مارس ... براي من هر روز ، روز زن است

تقديم به تمام زنان زيباروي سرزمينم كه تمام عمر بايد تاوان اين زيبايي را بپردازند