اين مسلمانان مهربان

نطفه دين مبين اسلام از همان ابتدا با خون و خشونت بسته شد و اين وحشت و ترور آنچنان در نسوج اين عقيده رسوخ كرده است كه امروز حتي در معتقدين نه چندان جدي اين مسلك نيز خشونت را به وضوح ميتوان ديد. پيروان هيچ عقيده اي را نديده ام كه همچون مسلمانان توانايي تحمل عقايد ديگران را نداشته باشند. در دين اسلام جايي براي غير وجود ندارد. مسلمانان آنچنان با وسواس ذهن و روح فرزندانشان را با زنجير اعتقادات خود ميبندند كه دختران و پسران معصوم و بي تميزشان چاره اي جز جايگزيني تفكر و تعقل و انتخاب با تحميل و تقليد و اجبار ندارند. مسلمين و مسلمات آنچنان دچار خودشيفتگي و خودباوري هستند كه به خود اجازه ميدهند ديگران را لاابالي و بي ارزش و كوته فكر! بنامند. چرا؟ چون مانند شما فكر نميكنند؟ چون به آن درجه از تداخل رويا و واقعيت (ناواقع بيني!؟، اين واژه از ابداعات! خودم است) نرسيده اند كه بتوانند هرچيز و هركس را باور كنند و با هرچيز و هركس هم ذات پنداري كنند؟

صدالبته كه اين پندار و كردار كم يا بيش در تمام مذاهب و مراسم وجود دارد، ولي مسلمانان گوي سبقت را از سايرين ربوده اند. اشتباه ميكنم؟ شايد، ولي كدام مسلماني را سراغ داريد كه بتواند با عقايد مخالف خود حتي اگر از جانب فرزندش باشد دشمني نكند؟ چرا در تمام خانوادهاي مسلمان، پدر و مادر و فرزند، يا هم عقيده اند و دوست و همراه، يا غير هم عقيده و دشمن و درگير

ما انسانها قبل از اينكه مسلمان يا مسيحي يا كافر يا يهود يا بودايي يا هرچيز ديگري باشيم، انسانيم، انسان. و نميدانم چطور يك عقيده، يك طرز فكر، يك شيوه زندگي ميتواند چنين يك انسان را مسخ كند كه حتي رفتارهاي بديهي انسانيش را نيز تغيير دهد. چطور ممكن است يك پدر مؤمن از پسر بي اعتقادش متنفر شود و دختر رها از دين از جانب مادر مطرود؟ به فرزندان خود اجازه انتخاب دهيد. اجازه انتخاب عقيده يا انتخاب بي عقيدگي. كودكي كه از جانب پدرش به سينه زني و هيأت نشيني تشويق ميشود يا از جانب مادرش به دست به دعا بلند كردن ترغيب، اولين نشانه هاي خشونت را تجربه ميكند. ربط هيأت و دعا و خشونت؟ هرچه از آزاد و رها گذاشتن واژه و معني لذت ميبرم، از توضيح همه چيز و همه چيز بيزارم حتي اگر حكم بي ربط نويسيم را صادر كنيد